[3]"Kto tu jest?"

Ellie Nott się nie znalazła. Przynajmniej nie w ciągu najbliższych kilku dni. I choć milutka atmosfera paniki powinna subtelnie wpełzać do uczniowskich gardeł, nic takiego się nie działo.

– Dlaczego nikt nic nie robi? – syknęłam do Alice, podczas wyjątkowo nudnej lekcji zaklęć. Profesor Flitwick był chyba jedynym z nauczycieli, który zdradzał jakiekolwiek emocje, jeśli chodziło o zaistniałą sytuację. Był rozkojarzony, często coś upuszczał, a podczas wykładu mieszały mu się słowa. – Przynajmniej Flitwick pamięta, że zaginęła uczennica – dodałam, kiedy drobny nauczyciel spadł z ambonki po raz trzeci tego dnia.

– Mogłabyś w końcu porzucić ten temat, Rosie? – odparła Alice, niewzruszenie notując definicje z tablicy. – Skoro nauczyciele proszą, żebyśmy zachowali spokój, to z pewnością panują nad sytuacją.

– Albo po prostu chcą, żebyśmy tak myśleli – zasugerowałam ponuro.

Bo oczywiście sytuacja, w której nikt nie widział jednej z uczennic od czterech dni, absolutnie może być nazywana „panowaniem nad sytuacją”.

– Wiesz może, gdzie widziano ją po raz ostatni? – drążyłam. – Albus powiedział, że nikt jej nie spotkał od uczty powitalnej, ale czy to było na uczcie? Może ktoś gdzieś z nią wychodził, może zdążyła pójść do dormitorium?

– Rosie, przestań – warknęła Alice ostrzegawczo. – Jesteś teraz prefektem naczelnym i masz się zachowywać, jak na prefekta przystało. Niech tylko usłyszę, że prowadzisz na własną rękę jakieś dziecinne dochodzenie, a osobiście dopilnuję, żeby McGonagall odebrała ci odznakę.

– Och, ty i twoje ciążowe huśtawki nastrojów – prychnęłam.

Oczywiście wiedziałam, że wybuchy Alice nie mają nic wspólnego z ciążą. Zawsze usiłowała zrobić ze swoich przyjaciół wzorowych uczniów i wcale jej nie wystarczało, że każde z nas miało niezdrową obsesję na punkcie nauki i ocen. Zależało jej, aby nasze zachowanie również było wzorowe. Chyba po prostu się o nas martwiła.

Może ta ciąża to wcale nie była taka pechowa sytuacja. Przynajmniej wreszcie będzie mogła matkować komuś innemu.

Po zakończonej lekcji skierowałyśmy się do wyjścia razem z innymi. Na jednym ramieniu zawiesiłam własną torbę, a na drugim tę należącą do Alice, żeby nie musiała dźwigać. Nasze niańczenie doprowadzało ją do szału, ale jednocześnie nie oponowała.

– Dzisiaj są przesłuchania na reżysera – zauważyłam ostrożnie. – Smutno ci, że ktoś zgarnie twoją funkcję?

To tyle, jeśli chodzi o bycie delikatną. Brawo, Rose.

– Mam tylko nadzieję, że Sinistra wybierze kogoś beznadziejnego, żebyście dotkliwie odczuli mój brak – stwierdziła chmurnie. – Wiesz, że ona ma słabość do czarujących młodzieńców. Może Jeremy się zgłosi i będzie usiłował zrobić z waszego spektaklu orgię.

– Jeśli Jeremy się zgłosi, to Conrad odejdzie – zauważyłam. – Chyba nie będzie tak okrutny. Conrad jest naszym skarbem.

– Byłby świetny jako pan Darcy – zgodziła się Alice. – Ale nie wiem, czy będziesz umieć udawać, że jesteś w nim zakochana, bez ciągłego chichotania.

– Hej, jestem profesjonalistką! – oburzyłam się. – A poza tym, jeszcze nie wiadomo czy dostanę rolę Lizzie.

Była pora lunchu. Kiedy doszłyśmy do Wielkiej Sali, szybko zauważyłam Roxanne przy stole Gryfonów. Siedziała dokładnie w tym samym miejscu, w którym zostawiliśmy ją rano, po śniadaniu.

– Hej – przywitała się z wymuszonym uśmiechem. – Jak tam lekcje?

– W porządku – odparła z wahaniem Alice. – A twoje?

– Nie byłam na lekcjach – wyjaśniła Roxanne. – Siedzę tutaj od rana.

– A dlaczego?

– Postanowiłam zatrzymać się i pomyśleć. Kontempluję, co właściwie oznacza życie. Zastanawiam się, czy mamy jakiś cel.

Odpowiedziało jej wymowne milczenie.

– Och, a tak poza tym, Timothy przykleił mój tyłek do ławki – wyjaśniła niechętnie.

– Na Merlina, poważnie masz o to do mnie pretensje? – odezwał się Timothy, który właśnie pojawił się przy nich, z ramieniem przerzuconym przej szyję Conrada. – W ogóle nie umiesz się bawić – dodał, ale machnął leniwie różdżką, tym samym uwalniając Roxanne.

– Co mówili nauczyciele na to, że mnie nie ma? – zapytała, przesuwając się kilka razy na ławce, chyba tylko dlatego, że w końcu miała taką możliwość.

– Wyjaśniałem każdemu, że rano źle się czułaś i postanowiłaś spędzić przedpołudnie w dormitorium. Mam dla ciebie notatki.

O dziwo, Roxanne wydawała się udobruchana i ponownie się przesunęła, aby zrobić Timothy’emu miejsce obok siebie.

– Zaraz zdechnę z głodu – oznajmił Albus, opadając ciężko obok Conrada. – Ktoś powinien przypomnieć naszym nauczycielom, że szkoła ledwo się zaczęła, więc nie powinni tak nas wykańczać. A poza tym, jak mogą ciągle tyle nam zadawać, kiedy zniknęła uczennica? To chyba trochę ważniejsze niż nasza edukacja…

– Dokładnie! – zgodziłam się szybko, uderzając pięścią w stół. – W końcu ktoś oprócz mnie…

– Rosie, nie zapędzaj się – wtrąciła Alice z westchnieniem. – Dobrze wiesz, że Albus tylko szuka wymówek, bo nie chce mu się uczyć.

– Dzięki, Alice – mruknął z przekąsem. – Ale to nie do końca prawda. Rosie ma rację, powinniśmy coś zrobić.

– Świetnie – odparłam, zachęcona. – Czy komuś z was udało się dowiedzieć, gdzie widziano Ellie po raz ostatni?

– W toalecie – odparła Roxanne – Słyszałam, jak dwie Ślizgonki rozmawiały o tym wczoraj na opiece nad magicznymi stworzeniami. Ellie powiedziała, żeby szły bez niej do dormitorium, bo ona musi szybko skoczyć do łazienki. Chodzi o tą lochach, zaraz na początku.

– Fantastycznie – stwierdziłam. – Kto jest za tym, żeby wybrać się tam, kiedy już wszyscy będą spać i poszukać jakichś śladów?

– Ja się piszę – wtrącił Timothy, uśmiechając się do mnie przez stół.

– Można powęszyć, czemu nie – mruknęła Roxanne.

– Nie widzę przeciwwskazań. – Conrad kiwnął głową, poprawiając okulary.

– Będę stał na czatach – zadeklarował Albus.

– A co konkretnie spodziewacie się tam znaleźć, hm? – Alice natychmiast zarumieniła się ze złości.

– Czy ja wiem? – zastanowił się Timothy. – List samobójczy na ścianie kabiny?

Roxanne uderzyła go w tył głowy.

– To nie jest śmieszne, Tim – zganił go łagodnie Conrad. – Ona żyje. Na pewno żyje.

– A ocali ją grupa nastolatków, która myśli, że znajdzie jakieś wskazówki, które zostały przeoczone przez wykwalifikowaną kadrę pedagogiczną – prychnęła Alice. – Bo chyba nie muszę wam mówić, że nauczyciele najprawdopodobniej już przeszukali dokładnie tę łazienkę.

– Nie zaszkodzi się upewnić – powiedziałam. – Kiedy chcecie iść?

– Dzisiaj? – zasugerowała Roxanne.

– Jutro rano są przesłuchania – przypomniał jej Conrad. – Fajnie by było trochę poćwiczyć.

– Jutro wieczorem? – zaproponowałam, a w odpowiedzi otrzymałam zgodny pomruk.

Alice nie odzywała się do mnie do końca zajęć.

*

– Przedstaw się, proszę – powiedziała profesor Sinistra, uśmiechając się do mnie zachęcająco. Zawsze lubiła trzymać się tych śmiesznych formalności podczas przesłuchań.

– Rose Weasley.

Jak zwykle poprosiła dwójkę innych nauczycieli, żeby pomogli jej w przesłuchaniach. Po jej lewej stronie siedział profesor Bolton, nauczyciel eliksirów, a po prawej profesor Vector.

– Która rola cię interesuje? – zapytał Bolton.

– Elizabeth Bennet.

– Znajdź, proszę w scenariuszu scenę oświadczyn, Rose – poprosiła Sinistra, po czym odwróciła się, żeby spojrzeć na tył klasy, gdzie siedziało kilkoro innych uczniów. Część z nich czekało na swoją kolej, a część już miała przesłuchanie za sobą, ale została, żeby popatrzeć. – Conradzie, mógłbyś, proszę, partnerować Rose?

Conrad posłusznie wziął swoją kopię scenariusza i stanął koło mnie.

– Możecie zaczynać.

Słuchałam uważnie, jak mój przyjaciel mi się oświadcza i starałam się, aby moja twarz reagowała subtelnie na każde jego zdanie, choć trema chyba nieco zepsuła mi słuch. W uszach miałam dziwne brzęczenie, a moje myśli zaczynały powoli odpływać w innym kierunku, mimo że z całych sił próbowałam zatrzymać je na miejscu.

Conrad był świetny. Kiedy odrzucałam go za pomocą słów Lizzie, przez chwilę uderzyły we mnie poważne wyrzuty sumienia, jakbym to ja, a nie główna bohaterka pomyliła się w osądach. Conrad był wzburzony, owszem, ale z subtelnych drgań mięśni wokół jego oczy dało się wyczytać też smutek i wyrzut.

Nie był tym panem Darcym, którego miałam przed oczami, czytając książkę, ale był boleśnie wiarygodny.

– … że jest pan ostatnim w świecie człowiekiem, którego byłabym skłonna poślubić – zakończyłam, wysuwając dumnie podbródek.

Scena się skończyła. Wcześniej usiłowałam odnaleźć w sobie Lizzie, a teraz strzępki tej, którą udało mi się zbudować, ulatywały ze mnie szybko, jak powietrze z balona. Najwyraźniej była to wyjątkowo krucha konstrukcja. Co nie wróżyło dobrze.

– Dziękujemy – powiedział Bolton, nie patrząc na nas i zapisując coś w notatkach. – Możecie usiąść.

Na drżących nogach podeszłam do Alice. Conrad dyskretnie poklepał mnie po ramieniu, zapewne chcąc mi dodać otuchy. Czyli widząc moją grę, uznał, że potrzebuję dodania otuchy. Wyśmienicie.

– Byliście świetni – szepnęła Alice, która stawiła się na przesłuchaniach i siedziała cichutko w kąciku, postanowiwszy wcześniej, że skoro sama nie może wziąć udziału, to chociaż postara się być naszym szczęśliwym talizmanem.

Uniosłam brew z powątpiewaniem.

– Następnym razem nie mów w takim złośliwym tonie – wypaliła, bo najwyraźniej nie mogła się powstrzymać, mając za sobą dwa lata nieustannego dawania aktorom wskazówek. – Lizzie była zaskoczona oświadczynami i nie lubiła Darcy’ego, ale nie czerpała satysfakcji z tego, że może mu odmówić. Sytuacja ją krępowała.

– Może po prostu mam coś takiego w twarzy, że Rose ma ochotę mi trochę dokopać – powiedział Conrad z lekkim uśmiechem.

– Nie gadajmy o tym – poprosiłam. – Co będzie, to będzie. Ja muszę lecieć.

– Nie zostajesz popatrzeć na innych? – zdziwił się Conrad.

– Dzisiaj są też kwalifikacje do drużyny – przypomniałam mu i wskazałam głową drugi kąt sali, gdzie Roxanne, Timothy i Albus już zbierali swoje rzeczy. Wszyscy troje podeszli do przesłuchań jako jedni z pierwszych, czekali już tylko na mnie, żebyśmy razem mogli iść na boisko. Tim co prawda nie był Gryfonem, więc oczywiście nie będzie startował w eliminacjach do naszej drużyny, ale on i Roxanne byli nierozłączni. Musiał liczyć na to, że Albus nie wygoni go z boiska.

– To niezły macie dziś dzień – odparł Conrad, unosząc brwi. – Będę trzymał kciuki.

*

Przepocona szata do quidditcha przyklejała mi się do pleców. Albus dał nam w kość, a to przecież tylko sprawdziany. Moja kolej nadeszła na samym końcu, więc wciąż próbowałam dojść do siebie, kiedy mój kuzyn przedstawiał nam ostateczny skład drużyny.

– Ścigającymi zostają: Roxanne, Charlie i Anne – powiedział Albus, uśmiechając się uprzejmie do trójki wybrańców. – Gratuluję. I przechodzimy do ostatniego punktu, czyli naszego obrońcy…

Patrzył prosto na mnie. Miał dziwny wyraz twarzy. Jakby połknął coś obrzydliwego i ze wszystkich sił próbował nie zwymiotować.

– A naszym nowym obrońcą zostaje Jared. Tobie również gratuluję – dodał, choć nadal nie spuszczał ze mnie wzroku. – Postaram się jak najszybciej poinformować was o pierwszym treningu. Możecie się rozejść.

Co? Jared? Kim do cholery jest Jared?

Czułam, jakby świat wokół mnie wirował. Może się przesłyszałam? Chociaż chyba ciężko jest wypowiedzieć „Rose” tak, żeby zabrzmiało jak „Jared”…

Ludzie obok mnie zaczęli się poruszać, kierować w stronę zamku, ale ja na ruszałam się z miejsca. Albus obszedł mnie z opuszczoną głową. Przypomniałam sobie, jak próbował mnie przekonać, że powinnam z czegoś zrezygnować. Czy już wtedy wiedział, że zastąpi mnie w drużynie?

– Rosie – poczułam, jak ktoś łapie mnie za łokieć. Odwróciłam głowę. Hugo. – Wszystko w porządku?

– Nie przejmuj się tym – dodała Lily, pojawiając się z drugiej strony i obejmując mnie ramieniem. – Jakby ktoś chciał znać moje zdanie, to Albus popełnia fatalny błąd.

– Jared obronił pięć strzałów – zauważył Hugo.

– Rose też – syknęła Lily.

– Ale widziałaś, jak obroniła tego ostatniego. Ledwo jej się udało. W nie najlepszym stylu.

– Jakie to ma znaczenie? Rose jest z Weasleyów, ma latanie we krwi i trzy lata doświadczenia za sobą, wszyscy wiedzą, że na dłuższą metę będzie najlepszym wyborem – upierała się Lily, a jej oczy ciskały błyskawice w kierunku Hugona. Rzadko się sprzeczali. Jako najmłodsze dzieci w rodzinie, od małego byli nierozłączni, a na boisku, z pałkami w rękach zachowywali się i wyglądali jak potężna, niemożliwa do powstrzymania siła. – Poza tym, skoro obronili tyle samo goli, Albus powinien zrobić dogrywkę, jeśli miał jakieś wątpliwości…

– Ale nie miał – przerwałam jej, nagle odzyskawszy głos. – Hugo ma racje, Lil. Al chciał po prostu być sprawiedliwy, nie mam do niego o to żalu.

A przynajmniej to sobie zaczęłam powtarzać w myślach. Byłam obrońcą Gryfonów od trzeciej klasy. Miałam prawo odczuwać żal. Ale wiedziałam, że nie mam prawa celować owego żalu w Albusa. Nie mógł mnie faworyzować. Skoro Jared zasłużył sobie na pozycję, a ja nie, to tak już musiało pozostać.

– Rose.

O wilku mowa.

– Al. – Wymusiłam uśmiech. – Co słychać?

Powinnam odstrzelić sobie język. Co słychać?

– Jesteś zła? – zapytał. Wyglądał na zawstydzonego.

– Oczywiście, że nie – odpowiedziałam szybko, zbyt szybko. – Jared był świetny.

– Był, Rose – powiedział, wytrzeszczając na mnie oczy, jakby usiłował mi to wytłumaczyć, przekonać mnie. – Lata, jakby urodził się na miotle… drużyna go potrzebuje… No i jest od ciebie większy, tak zazwyczaj wyglądają obrońcy… na pewno rozumiesz…

– Rozumiem – ucięłam. – Słuchaj Albus, muszę już iść, spieszę się. – Nie miałam nawet głowy do wymyślania wymówki. Chciałam pobyć sama.

Potter wyraźnie posmutniał, ale kiwnął głową.

– Byłaś świetna na przesłuchaniach – dodał łagodnie. – Mam nadzieję, że dostaniesz role Lizzie.

A ja mam nadzieję, że ty nie dostaniesz żadnej, pomyślałam i natychmiast nabrałam ochoty, żeby się spoliczkować. Co się ze mną działo? Przecież wszystko będzie dobrze. Al to mój kuzyn, nigdy by nie zrobił niczego, co mogłoby mnie zranić, jeśli tylko mógłby tego uniknąć. Był kapitanem drużyny, wybrał najlepszych graczy. Dlaczego moja podświadomość tak zażarcie się upierała, żeby tego nie rozumieć?

– Dzięki, Al – powiedziałam. – Do później.

Obróciłam się na pięcie i ruszyłam w stronę zamku.

– Rosie! – zawołał Albus.

Zerknęłam przez ramię.

– Między nami w porządku, prawda? – zapytał z wahaniem.

Znowu uśmiechnęłam się z wysiłkiem.

– Oczywiście.

*

Albus zrezygnował z naszej nocnej wyprawy, tłumacząc się zmęczeniem. Wiedziałam, że robi to ze względu na mnie i ciężko było nie odczuwać z tego powodu wdzięczności. Znał mnie lepiej niż ktokolwiek inny, lepiej niż Alice czy moi rodzice. Musiał się domyślać, że jeszcze nie jestem gotowa na niego patrzeć i rozmawiać, jakby nic się nie stało.

Dobrą stroną tego wszystko było to, że mimo wszystko i tak pożyczył nam pelerynę.

– Dlaczego nie mógł zaczekać na nas na zewnątrz? – zapytała zestresowana Roxanne, patrząc pod nogi, żeby nie nadepnąć na materiał. – Co jak nie będziemy umiały rozwiązać zagadki?

Strużka potu spłynęła mi po karku. Nie wiedziałam, czy było to spowodowane stresem, czy może faktem, że właśnie kończyłyśmy wspinać się po krętych schodach, prowadzących ku wejściu do siedziby Krukonów.

– Damy sobie radę – zapewniłam, sama usiłując w to uwierzyć. – Nie mógł zaczekać na zewnątrz, bo bał się, że ktoś go złapie na korytarzu.

Zbliżyłyśmy się do kołatki. Roxanne zdjęła z nas pelerynę i zapukała.

– Ten, który ją zrobił, wcale jej nie chce. Ten, który ją kupił, wcale jej nie potrzebuje. Ten który jej potrzebuje, wcale o tym nie wie. Co to takiego? – przemówiła kołatka.

– Trumna – powiedziałam.

Roxanne złapała mnie za ramię i wbiła mi paznokcie w skórę.

– Co robisz?! – syknęła. – Trzeba się zastanowić! Co, jeśli odpowie się źle i kołatka wyśle nauczycielom zgłoszenie o włamaniu…

Lekkie skrzypnięcie otwieranych drzwi przerwało jej wywód.

– Zgłoszenie o włamaniu? – Uniosłam brew. – Przecież Krukonom na pewno też się zdarza podać złą odpowiedź.

Zarzuciłyśmy na siebie pelerynę i przeszłyśmy przez próg.

Tak jak miałyśmy nadzieję, okrągły pokój był pusty, jeśli nie licząc Conrada, siedzącego w fotelu i wbijającego wzrok w drzwi.

– To wy? – szepnął nerwowo.

Rozchyliłam niewidzialny materiał.

– Pospiesz się – syknęłam. – Musimy jeszcze iść po Tima.

Conrad posłusznie schował się razem z nami, po czym opuściliśmy wieżę Krukonów. Już teraz musieliśmy mocno się schylać, żeby nasze stopy nie wystawały spod tkaniny. Nie chciałam się zastanawiać co będzie, kiedy dołączy do nas Timothy.

W milczeniu pokonywaliśmy kolejne piętra, co jakiś czas zatrzymując się i nasłuchując. Nie chcieliśmy, żeby Filch czy pani Norris wyskoczyli na nas zza zakrętu.

– On ma czekać w kuchni? – zdziwił się Conrad, kiedy w końcu stanęliśmy przed obrazem misy z owocami, a ja połaskotałam gruszkę. – Czemu?

– Ponoć Puchoni późno chodzą spać. Nie chciał, żebyśmy musieli wchodzić do Pokoju Wspólnego – wyjaśniła Roxanne.

Nacisnęłam na klamkę i bardzo delikatnie uchyliłam drzwi. Ustaliliśmy, że Tim ma je obserwować od środka i po prostu wyjść, kiedy zobaczy nasz sygnał. Nie chcieliśmy wchodzić do kuchni, żeby nie wywoływać zbędnego poruszenia wśród skrzatów.

Pojawił się na korytarzu po kilkunastu sekundach.

– Co tak długo? – zapytał, rozglądając się po korytarzu.

– Długo? – prychnęłam, zerkając na zegarek. – Jesteśmy punktualnie. Właź – dodałam, uchylając pelerynę.

– Która to miała być łazienka? – Conrad i Timothy oboje musieli iść na ugiętych klanach.

– Musimy przejść przez Salę Wejściową i zejść do lochów po drugiej stronie. To blisko Pokoju Wspólnego Ślizgonów – wyjaśniła Roxanne.

– Skoro Ellie szła z koleżankami do siebie i była tak blisko dormitorium, dlaczego musiała koniecznie iść do tamtej łazienki? – szepnął Timothy. – Mogła zaczekać tych parę minut.

– Możemy założyć, że akurat bardzo mocno jej się chciało – stwierdziłam, krzywiąc się lekko. – Ale sądzę, że jeśli mamy dogrzebać się do sedna tej sprawy, powinniśmy wykluczyć zbiegi okoliczności.

– Okej, pani detektyw – westchnął Conrad. – Jesteśmy na miejscu.

Spojrzałam na drzwi od łazienki, a Roxanne zdjęła z nas pelerynę, żebyśmy mogli mieć większą swobodę ruchu, kiedy będziemy rozglądać się po łazience.

Timothy otworzył drzwi, ale złapałam go za ramię i ścisnęłam lekko, chcąc dać mu znać, że wchodzę pierwsza. Jakby miał się tam na nas czaić co najmniej Rogogon Węgierski. TTim wzruszył ramionami i pozwolił, żebym przecisnęła się obok niego.

W środku nie było nic widać, a ja nie wiedziałam, gdzie znajdują się lampy. Sięgnęłam do szaty, szukając różdżki. Czułam przyspieszony oddech Roxanne na swoim karku i prawie podskoczyłam, kiedy Conrad opiekuńczo położył mi dłoń na ramieniu.

– Kto tu jest? – odezwał się cichy głos, dochodzący gdzieś z drugiej strony pomieszczenia.

Zastygłam w przerażeniu. Roxanne sapnęła głośno i cofnęła się o krok, zanim sięgnęłam do tyłu i złapałam ją za szatę, próbując dać do zrozumienia, żeby się nie ruszała. Palce Conrada wbiły mi się w ramię.

Zmrużyłam oczy, usiłując dostrzec chociażby zarys postaci, kiedy usłyszałam, że zbliża się w naszym kierunku. Zrobiłam krok w prawo. Postać również.

W ułamku sekundy moje ciało zdecydowało za mnie, że najlepiej będzie rzucić się do ucieczki. Odwróciłam się błyskawicznie i pchnęłam moich przyjaciół w stronę wyjścia. Zanim jednak zdążyłam przynajmniej nabrać rozpędu, ciężkie, twarde ciało powaliło mnie na podłogę.

Gdzieś nade mną Roxanne pisnęła cicho, ale w ciemności nie mogłam dostrzec, co się właściwie dzieje. Szarpałam się jak oszalała, usiłując zepchnąć z siebie napastnika, ale zanim zdążyłam cokolwiek robić, unieruchomił mi dłonie, dociskając je do zimnej podłogi nad moją głową. Wygięłam boleśnie szyje i z całej siły wbiłam zęby w jego przedramię.

– Ach! – warknął znajomy głos. – Weasley, ty pieprzona dzikusko!

Któreś z moich przyjaciół wystrzeliło z różdżki odrobinę światła. Zawisło ono pod sufitem, pozwalając w końcu rozejrzeć się po pomieszczeniu.

Roxanne stała przy drzwiach z różdżką w dłoni, blada jak ściana, a Conrad i Timothy usiłowali zdjąć ze mnie Malfoya.

– Malfoy?! – krzyknęłam, a on natychmiast położył mi dłoń na ustach.

– Chcesz tu ściągnąć cały zamek? – warknął.

Podniósł się na własne nogi. Kiedy wstawał, zwisający z jego szyi aparat fotograficzny pacnął mnie lekko w skroń. Skorzystałam z faktu, że znowu mogę oddychać.

– Co ty tu robisz? – sapnęłam z podłogi.

Malfoy uniósł brew, jakby nie do końca mógł uwierzyć w to, co słyszy.

– Co wy tu robicie? – zapytał. – Jest cisza nocna, a ty znajdujesz się jakieś siedem pięter od własnego dormitorium. Moje jest tuż obok.

– Ale i tak nie powinno cię tu być – warknęłam, po czym stanęłam obok Timothy’ego. – Czego tu szukałeś?

Malfoy przyjrzał się badawczo nam wszystkim, zatrzymując na chwilę wzrok przy szkle powiększającym, wystającym z kieszeni szaty Conrada.

– Zakładam, że tego samego, co wy – powiedział niechętnie, krzyżując ręce na piersi. – Gryffindor, Hufflepuff i Ravenclaw tracą po dwadzieścia punktów za każdego z was – oznajmił, spoglądając po kolei na Roxanne, Tima i Conrada.

– Chyba sobie żartujesz! – prychnęłam. – Przecież…

– Cieszcie się, że nie dam wam szlabanu – dodał, przenosząc wzrok na mnie. – Jeśli chodzi o ciebie, Weasley…

– Prefekci Naczelni nie mogą się nawzajem karać – warknęłam. – I nie mógłbyś dać im szlabanu, bo wtedy musiał byś przyznać, że też tu byłeś, skoro ich tu spot…

– Wiem – przerwał mi, zaciskając szczękę. Był naprawdę wściekły. – Możemy porozmawiać? W cztery oczy?

Uniosłam brwi, ale jedyne co uzyskałam to jeszcze bardziej zirytowany wyraz twarzy i niecierpliwe tupanie nogą. Westchnęłam ciężko i spojrzałam na moich przyjaciół, którzy nadal stali obok mnie i wyglądali niekomfortowo.

– Idźcie – powiedziałam. – Roxie, spotkamy się w dormitorium.

– Rosie – powiedział Conrad, wbijając w Malfoya nienawistne spojrzenie. – Nie powinnaś zostawać z nim sama.

Przewróciłam oczami.

– Poradzę sobie. Idźcie. Weźcie pelerynę.

Powoli opuścili łazienkę, rzucając mi jeszcze kilka zmartwionych spojrzeń przez ramię.

– To o czym chciałeś…

– Nie tutaj – warknął, przewracając oczami.

Chwycił mnie za nadgarstek, po czym zaczął mnie ciągnąc, w sobie tylko znanym kierunku. Zatrzymał się dopiero na pierwszym piętrze, a ja zorientowałam się wówczas, gdzie będziemy rozmawiać. Staliśmy przez jednym z portretów Heliotrope Wilkins, która strzegła wejść do naszej biblioteki.

Scorpius podał jej hasło i wepchnął mnie do środka. Zdjął z szyi aparat i odłożył go na stolik, po czym eksplodował.

Chciałabym móc powiedzieć, że przesadzam.

– Co ty sobie do jasnej cholery wyobrażasz, Weasley?! – zagrzmiał. – Jakby nie dość było tego, że łazisz po nocach po szkole, będąc prefektem naczelnym…

– Ty też jesteś…

– To jeszcze do tego ciągniesz ze sobą swoich cholernych przyjaciół i idziecie do miejsca, w którym ostatnio widziano Ellie! – Miałam wrażenie, że zaraz pójdzie mu dym z uszu.

– Przestań na mnie wrzeszczeć, ty Chodzący Worku Chlamydii! – zdenerwowałam się. – Jakim w ogóle prawem masz do mnie jakiekolwiek pretensje, skoro ty też tam byłeś?!

– Ellie jest w Slytherinie i jest moją przyjaciółką – powiedział, oddychając głęboko i usiłując się uspokoić. – Ty nie masz z tym kompletnie nic wspólnego, Weasley. Pakujesz się w coś, o czym nie masz pojęcia.

– Ale nikt nie wie, co się z nią stało i nikt nam nic nie mówi – syknęłam. – To może być sprawa dotycząca nas wszystkich, ja tylko próbuję dowiedzieć się czegoś więcej.

– I pakujesz się tam bez żadnego planu, bez żadnej linii obrony… naprawdę, świetnie to przemyślałaś – sarknął. – Mogłabyś chociaż spróbować trzymać się z daleka od nieswoich spraw?

– Och, bo ty akurat miałeś plan. – Przewróciłam oczami. – A jeśli musisz wiedzieć, to wszystko mieliśmy dokładnie przemyślane, po prostu nie zdążyliśmy nic…

Przerwał mi wybuch bardzo złośliwego śmiechu.

– Wiesz, Weasley, posiadanie tak wielkich oczu, jak bohaterowie japońskich kreskówek ma swoje wady. Choćby nie wiem, jak ci zależało, nikt nigdy ci nie wierzy, kiedy próbujesz kłamać – oznajmił, przewracając oczami.

Chciałam zapytać, skąd wie, jak wyglądają bohaterowie japońskich kreskówek, ale myśl mi uciekła. Byłam bardzo zaskoczona, kiedy odkryłam jak blisko mnie stoi teraz Malfoy.

Jasne, nienawidziłam go całą moją duszę. Tyle że znacznie łatwiej byłoby mi go nienawidzić, gdyby nie był taki ładny.

Patrzył na mnie z góry, unosząc brew.

– Ktokolwiek porwał Ellie, mógł zostawić tam coś niebezpiecznego. Mógł się dowiedzieć, że węszysz i potem się z tobą rozprawić. Nie zdajesz sobie sprawy, jak głupio się zachowałaś? – wycedził.

– Ile razy mam ci przypominać, że ty też tam byłeś? – zapytałam, czując, jak wściekłość uderza mi do głowy. Ciężki zapach malfoyowych perfum wcale mi tego nie ułatwiał. – Zaraz… powiedziałeś, że ktoś ją porwał?

Blondyn wyglądał, jakby miał ochotę się spoliczkować.

– Ktoś ją porwał! – powtórzyłam z satysfakcją. – Wcześniej jej ojca, a teraz ją. Nie znikają z własnej woli, a ty o tym wiesz! Dlatego uważasz, że tobie wolno się włóczyć po łazienkach, bo masz więcej informacji. Po co w ogóle tam byłeś, skoro wszystko już wiesz? – prychnęłam.

– Nie wiem wszystkiego – powiedział cicho. – Nie wiem, kto ich porywa. – Oparł dłonie na ścianie za moją głową, jeszcze bardziej zmniejszając dzielącą nas odległość.

O nie. O nienienienienie.

Miał strasznie długie rzęsy. Co za marnotrawstwo.

– Ale wiesz dlaczego? – spytałam cicho.

Mięśnie jego przedramion napięły się lekko.

– Mniej więcej – przyznał. – I nic ci nie powiem – dodał, widząc, że już otwieram usta, żeby zadać kolejne pytanie. – Szczegóły zna tylko Nott, jego rodzina i moja. I tak powinno pozostać.

– Ale…

– I mam nadzieje, że to się niedługo skończy i nigdy nie będziesz musiała się dowiadywać – powiedział cicho, o ja miałam nadzieję, że przegapił moje szybkie spojrzenie na jego usta.

Dla jasności: nie, nie byłam jedną z tych stukniętych kretynek, które traciły dla niego głowę.

Ale, na Merlina, byłam tylko człowiekiem. I to konkretnym rodzajem: nabuzowaną hormonami nastolatką. Ciężko było nie miewać czasem brudnych myśli o twoim największym wrogu, jeśli ów wróg był również świetnym okazem… nieważne. Zbaczałam z tematu.

– A ja mam nadzieje, że ktoś cię w końcu zastrzeli – warknęłam.

Zagubienie na moment zagościło na jego twarzy.

– Zastrzeli? – powtórzył, marszcząc brwi.

– Nieważne – westchnęłam. – W każdym razie, cokolwiek sobie wyobrażasz…

Znów nie zdążyłam dokończyć, bo pięść Scorpiusa uderzyła głośno w ścianę.

– Przestaniesz się mieszać, Weasley. Ty i twoja impulsywna głowa. Rozumiemy się? – wycedził, zbliżając do mnie twarz jeszcze o kilka centymetrów.

Nie potrafiłam ułożyć żadnej sensownej odpowiedzi.

No, może poza: Bierz mnie tu i teraz.

Ale to chyba byłoby niestosowne.

Najwyraźniej uznał moje milczenie za zgodę, bo kiwnął głową, wymamrotał coś pod nosem i wyszedł z biblioteki, zostawiając mnie pod ścianą, na drżących nogach.

*

Okejaszka, powoli rozkręcamy akcję. Aczkolwiek pojawi się jeszcze kilka ważnych „podstaw”, które muszę zarysować.

Następny rozdział może się trochę spóźnić, bo za dwa tygodnie w weekend mam większość zaliczeń, no a potem sesja… każdym razie, mogę być nieco zajęta :P Ale kto wie, może uda mi się ukraść trochę wolnego czasu, więc pisanie następnego rozdziału MOŻE, ale NIE MUSI zająć mi więcej niż dwa tygodnie.
"Ciekawość to nie grzech" bierze udział w głosowaniu na blog miesiąca na Księdze Baśni! ^^ Jeśli ktoś byłby zainteresowany, oto link do sondy - KLIK. Za każdy głos serdecznie dziękuję!

Mówcie jak wam się podoba nowy rozdział :D Jak zwykle czekam niecierpliwie na wasze opinie w komentarzach <3

Of kors, zachęcam również do obserwowania :)

Trzymajcie się!