[1]"Łasiczka?"

Napisałam o tym w opisie, ale na wszelki wypadek wrzucę jeszcze tu, żeby nikt nie musiał drapać się przy czytaniu po głowie i zastanawiać się o co chodzi :D :
Kanon zachowany, ale zaznaczę, że kanonem jest dla mnie siedmioksiąg czyli nie liczy się to, co JKR dopowiedziała po fakcie, a przede wszystkim absolutnie nie biorę pod uwagę wydarzeń z "Przeklętego dziecka". Czyli: Albus nie musi być w Slytherinie (mówię od razu, bo ostatnio wywołało to kilka wątpliwości :)), nie było żadnych podróży w czasie, żadnych martwych Astorii Malfoy, żadnego Draco, zwracającego się do Harry'ego po imieniu i żadnych, na litość boską, córek Voldemorta. Profile bohaterów, które pojawiły w sztuce, również nie maja racji bytu w tym opowiadaniu.

______________________________

– Ojciec by mnie zabił, gdyby wiedział, że tu jestem – stwierdziłam, rozglądając się po tłumie wystrojonych ludzi. – A potem sam by umarł. Ze wstydu.

– Uwielbiasz dramatyzować, co? – zagadnął wesoło James, przewieszając sobie białą ściereczkę przez ramię. – Pójdę zetrzeć tamte stoliki, a ty przejdź się po stołach bufetowych i sprawdź czy nie trzeba dołożyć ciasta.

Dochodziła północ. Ilekroć w naszym domu organizowano jakoś większą imprezę, wszyscy o tej porze byli już zbyt obżarci żeby stać, a co dopiero tańczyć. Wszyscy zbierali się na kanapach przy kominku i gadali o bzdurach.

Najwyraźniej elitarne towarzystwo miało inne priorytety. Parkiet co prawda nie był zbyt oblegany, ale prawie nikt nie siedział. Większość osób stała z drinkami w dłoni, a kiedy koło kogoś przechodziłam, ciągle słyszałam zwroty typy „osiem tysięcy galeonów”, „spadek wartości”, „nieruchomości w Cumberland”, i tak dalej. A gdzie się podziały normalne rozmowy o tym czy komuś smakowały ciasta? Albo o tym czy wujek Richard jest w dobrym zdrowiu?

– Wcale nie dramatyzuję – odparłam. – Dlaczego nie mogłeś przyjść sam?

– Mogłem. – James zmarszczył brwi i zerknął na mnie z niezadowoleniem. Ludzie często patrzyli na mnie w ten sposób. – Ale wolałem mieć jakieś duchowe wsparcie, a ty jesteś moim ulubionym członkiem rodziny.

– Nie miałeś jakichś innych pomysłów na szybki zarobek niż kelnerowanie na Dorocznym Balu Malfoyów? – zapytałam z niesmakiem. – Dobrze wiesz, jak zareagowaliby twoi rodzice. Nie bez powodu zawsze odrzucają zaproszenie. Żaden czarodziej, mający jakiekolwiek zasady moralne, by się tu nie pokazał.

– Czyżby nie powiedzieli ci, ile nam zapłacą? – zakpił James. – A ja potrzebuję pieniędzy. Szybko. Jeśli lada moment nie wyjadę z kraju, ojciec nigdy się nie zamknie na temat pracy w Biurze Aurorów. Wujek Charlie już załatwił mi coś w Rumuni, ale potrzebuję trochę forsy na start.

Wzięłam tackę z podajnika i podeszłam do stolika z alkoholem, który już stał w szklankach, lampkach i kieliszkach, oczekując na kelnerów. Nawet jeśli chciałabym zabrać po jednym drinku każdego rodzaju, nie byłabym w stanie wyhodować sobie dwóch dodatkowych rąk, aby móc unieść więcej tac. Powiodłam wzrokiem po szkle i zaczęłam wybierać losowe naczynia. James poszedł w moje ślady, ignorując fakt, że jeszcze przed chwilą zaplanował dla nas obojga inne czynności.

– A co takiego załatwił ci w tej Rumunii? – spytałam. – Nie interesujesz się smokami. Nie interesujesz się żadnymi magicznymi stworzeniami. Chodzi ci tylko o to, żeby wyjechać z kraju.

– A nawet jeśli, to co? – westchnął James.

– Nic. – Wzruszyłam ramionami. – Ale mógłbyś oszczędzić mnie, prawda?

– Rosie, nie przyprowadziłem cię tutaj pod przymusem. Chciałaś mnie wesprzeć i chciałaś zarobić trochę pieniędzy, oba te pragnienia zostaną spełnione. A teraz przestań marudzić i wykonuj swoją pracę, zanim pan Malfoy zauważy twoją niesubordynację i obetnie nam godzinówkę – powiedział, po czym obrócił się na pięcie i zniknął w tłumie.

Pan Malfoy najprawdopodobniej w ogóle nie miał pojęcia kogo zatrudniał. Jedynie po mundurkach mógł rozpoznać, że jesteśmy obsługą przyjęcia, ale odbywało się ono w ogromnym ogrodzie, a na dworze było ciemno. Lampki znajdowały się na niektórych stolikach i ogrodzeniu, więc panował półmrok.

Pocieszałam się myślą, że mam tu spędzić jeszcze tylko dwie godzinki. Może w ogóle nie będzie mi dane zobaczyć gospodarza, biorąc pod uwagę ilu tu było ludzi. Z tego co było mi wiadomo, Malfoyowie zajmowali miejsca w północnej części ogrodu, przy domu, a mój sektor znajdował się po drugiej stronie. Draco Malfoy z pewnością byłby zaskoczony, że jego ludzie zatrudnili córkę Ronalda Weasleya i Hermiony Granger, a on nawet o tym nie wiedział.

Mając już wyładowana tacę, skierowałam się z powrotem w stronę gości. Mijając starszego mężczyznę w ciemnozielonych szatach, usłyszałam strzęp rozmowy.

– … No więc ja mu na to: „Sto galeonów podwyżki, synu? Więcej płacę za czyszczenie różdżki!”. Ale cóż mogę poradzić, niestety, chłopak nie ma mojej ambicji…

– Panie Spencer? – wtrąciłam się. – Prosił pan o grzany miód z korzeniami, jeśli dobrze pamiętam.

Wzięłam z tacy odpowiednią szklankę i podałam ją mężczyźnie.

– Ach, tak – rozpogodził się. – Dziękuję, panno Weasley.

– Weasley? – zainteresował się jego rozmówca, wpatrując się we mnie przenikliwie. – Jak Ronald Weasley, bohater wojenny?

Przygryzłam nerwowo wargę. Jaka jest szansa, że ten wysoko postawiony, prawdopodobnie bardzo zajęty czarodziej, uzna za konieczne zakablować na mnie ojcu? Prawdopodobnie niewielka. Ale i tak już po raz kolejny tego wieczoru, przeklinałam każdy pomysł, jaki kiedykolwiek pojawił się w głowie Jamesa Pottera, włącznie z tym, żeby w ogóle się urodzić.

– Zgadza się – odparłam. – Mój tata.

Mężczyzna kiwnął głową, po czym zerknął na tacę.

– Znajdzie się tam może odrobina brandy?

Jakąś godzinę później, towarzystwo robiło się coraz bardziej ospałe, co stwarzało jakąś nadzieje na wcześniejsze zakończenie pracy. I mniejszą wypłatę, ale kto by się tym przejmował?

– Łasiczka*?

O litościwy Merlinie, tylko nie to.

Odwróciłam się powoli, w międzyczasie błagając niebiosa, aby wszechświat eksplodował właśnie w tej sekundzie. Ale wcale nie musiałam się odwracać, żeby zorientować się kto to powiedział. Tylko jedna osoba tak mnie nazywa. I nie przestaje, mimo licznych klątw, które wielokrotnie posyłałam w jego kierunku.

Czy było naiwnym z mojej strony, iść na ten bal i liczyć na to, że nie spotkam syna gospodarza? Prawdopodobnie tak. Ale chciałabym również zaznaczyć fakt, że było tu mnóstwo innych ludzi i że nie spotkałam go ani razu w ciągu pierwszych sześciu godzin.

– Malfoy – przywitałam się. – I oto umarły wszystkie moje nadzieje, że zdechłeś przez wakacje.

Chłopak wzniósł oczy do nieba i podszedł do mnie. Nie lubiłam, kiedy stał za blisko. Był wysoki i dość szeroki w ramionach, więc nie miałam wówczas innego wyboru niż stać i patrzeć na jego paskudną twarz.

– Dzięki, Weasley. Też tęskniłem – powiedział, uśmiechając się irytująco.

W mojej skromnej opinii, nie było na świecie bardziej aroganckiej osoby niż Scorpius Malfoy. Ktoś powinien to zapisać. Kiedyś ze słowników zniknie rzeczownik „arogancja” i zostanie zastąpiony słowem „malfoy” albo „scorpius”.

– Masz do mnie jakąś sprawę? – zapytałam wzdychając ciężko i poprawiając w pasie zielony fartuszek. – Bo, jakbyś nie zauważył, jestem trochę zajęta.

– Co tu robisz? – zapytał spokojnie. – Jakbym wiedział, że tu jesteś, znalazłbym cię już kilka godzin temu. Umieram z nudów.

– Fascynujące. – Prychnęłam, po czym wzięłam ze stolika kolejną tackę wyładowaną alkoholem. – Właśnie tego mi potrzeba, kiedy próbuję pracować: twoich kpin i złośliwych uwag. Fantastyczna rozrywka.

– Dokładnie – zgodził się. – No więc? Skąd się tu wzięłaś? Musisz być bardzo zdesperowana, skoro zgodziłaś się na pracę dla mojego ojca, na przyjęciu, którym tak demonstracyjnie pogardzają wszyscy ci nobliwi czarodzieje.

– To nie twoja sprawa, Malfoy – odparłam, usiłując go wyminąć. Zagrodził mi drogę. – Mógłbyś się odczepić? – dodałam, marszcząc nos.

– Och, daj spokój. Usiądź na moment. Pogadaj ze mną.

Omal się nie roześmiałam.

– Nie mamy absolutnie żadnych wspólnych tematów do rozmów, ty socjopatyczny albinosie. Przepuść mnie.

Miałam rację, co do tych wspólnych tematów. Każda moja wymiana zdań z Malfoyem, zwykle zmieniała się w wymianę klątw, a raz nawet przerodziła się w bitwę na miotły. Och, no i był jeszcze ten incydent w piątej klasie, podczas którego Malfoy stracił kości we wszystkich kończynach, a ja brwi i umiejętność mówienia w innym języku niż koreański język migowy. Ale o incydencie się nie mówi.

– I po co te wyzwiska, Łasiczko? – zapytał uśmiechając się szerzej.

– Mówiłam ci tysiąc razy, żebyś przestał mnie tak nazywać – warknęłam, po czym wbiłam piętę w jego śródstopie.

Krótki, lecz głośny ryk prawdopodobnie dał się słyszeć nawet w Hogwarcie.

– Jasna cholera, Weasley – warknął, podskakując na jednej nodze. – Czy ty zawsze musisz być taka gwałtowna?

– Jeśli nikt mnie nie prowokuje, to nie – odparłam spokojnie, choć wcale spokojna nie byłam. Cóż, jeśli to nie załatwi mi wyrzucenia z przyjęcia bez wypłaty, to nie wiem co mogłoby to zrobić.

– Co tu się dzieje? – odezwał się wyniosły głos. Lękliwie przeniosłam wzrok na jego właściciela.

Po mojej prawej stał Draco Malfoy we własnej osobie.

– Nic – mruknął Scorpius, patrząc w ziemię. – Potknąłem się.

– Potknąłeś się – powtórzył bezbarwnie jego ojciec, po czym przeniósł wzrok na mnie. Na jego twarzy zagościło zaskoczenie. – Panna Weasley?

Zgaduję, że to normalne, że mnie rozpoznał. Widział mnie dwa miesiące temu na peronie.

– Rose – poprawiłam. – Dobry wieczór, panie Malfoy.

Zmierzył mnie wzrokiem od stóp do głów, szukając wyjaśnienia mojej obecności na jego przyjęciu. Zawsze zapraszał rodziców, ale wiadomym było, że robił to tylko z grzeczności i że spodziewa się odmownej odpowiedzi.

Mimo niesprzyjającego oświetlenia, najwyraźniej rozpoznał mundurek obsługi balu.

– Dobry wieczór.

– Jak mija przyjęcie? – zapytałam, najgrzeczniej jak potrafiłam, licząc na to, że młody Malfoy się nie rozmyśli i nadal będzie się trzymał wersji z potknięciem.

– Dobrze, dziękuję – mruknął pan Malfoy, wzdychając ciężko. – Panno Weasley, czy mój syn zachował się wobec pani niewłaściwie?

Rany. Ciekawe co mieściło się w standardach zachowania Scorpiusa na tym przyjęciu. Jego ojciec zadał to pytanie w taki sposób, jakby spodziewał się oskarżenia o molestowanie seksualne i rzucanie Zaklęć Niewybaczalnych.

– Tak, ale nie mamy czasu na omówienie jego zachowania w ciągu ostatnich siedmiu lat – wypaliłam, wzruszając ramionami. Powinnam była odgryźć sobie język. – Nie wydarzyło się nic niestandardowego, jeśli to pan ma na myśli.

Zakłopotany pan Malfoy kiwnął głową, rzucił synowi karcące spojrzenie i oddalił się w stronę tłumu. Nadal wyglądał nieco dziwnie.

– Przyjęcie wcale nie mija dobrze – mruknął Scorpius, gdy jego ojciec nie był już w zasięgu wzroku. – I wszyscy o tym wiedzą.

– Co masz na myśli? – zapytałam, nie mogąc poskromić ciekawości. Mama zawsze mi powtarza, że ciekawość zabiła kota. To chyba jakieś mugolskie powiedzenie. Cóż, ja nie jestem kotem, więc czuję się w miarę bezpiecznie.

– Nie czujesz napięcia w powietrzu? – zakpił, opierając się o stół z alkoholem, po czym wziął jedną ze szklanek. Nawet nie chciałam wiedzieć jaki alkohol wybrał, mógł to być nawet jad żmii. Skoro właśnie to płynie w jego żyłach, raczej nie powinno mu zaszkodzić. – Biorąc pod uwagę, że stale zachowujesz się, jakbyś pozjadała wszystkie rozumy, można by pomyśleć, że będziesz potrafiła wyczuwać takie rzeczy.

Cóż, jeśli zamierzał stać tutaj jak ostatni kretyn i usiłować mnie rozdrażnić, to ja nie planowałam mu tego ułatwiać. Przewróciłam oczami i obróciłam się na pięcie.

– Kojarzysz Ellie Nott? – zapytał, zanim zdążyłam zrobić krok. Błyskawicznie zwróciłam się znów w jego stronę.

Dobrze, przyznaję się, mam bardzo słabą wolę.

– Tak, a co?

Ellie Nott była jedną tych osób, które ciągle włączyły się za Malfoyem i obsypywały go zapewnieniami o tym jaki jest wspaniały, przy okazji wykonując wszystkie jego polecenia. Chyba nazywał ich przyjaciółmi, ale uważałam, że to tylko myślenie życzeniowe. Nikt przy zdrowych zmysłach nie chciałby się z nim przyjaźnić. Z wyjątkiem mojego kuzyna.

Ale chyba jestem trochę niesprawiedliwa. Ellie w zasadzie była całkiem miła jak na Ślizgonkę. Raz nawet pozwoliłam jej odpisać pracę domową z eliksirów.

– Jej ojciec, Teodor Nott, jest przyjacielem mojego ojca – kontynuował Malfoy, popijając drinka i przyglądając mi się uważnie. – Miał być jednym z ważniejszych gości, potwierdził zaproszenie. Nie przyszedł.

– I co? – zapytałam, wzruszając ramionami. – Takie rzeczy chyba się zdarzają. Widocznie coś mu wypadło.

– Nie zdarzają się na tym balu. Jak ktoś potwierdza to przychodzi. Ale co ty możesz o tym wiedzieć. – Blondyn wzniósł oczy do nieba, a ja mimowolnie zacisnęłam dłonie w pięści. – Ale nawet jeśli, ojciec widział go trzy dni temu i jeszcze wtedy Nott mówił, że nie może doczekać się przyjęcia. A potem zniknął.

– Zniknął? – powtórzyłam, nic nie rozumiejąc. – Jak to zniknął?

– Normalnie – odparł Malfoy, wzruszając ramionami. – Zapadł się pod ziemię – dodał wędrując dłonią do miejsca przy piersi, jednak napotkał pustkę.

Zawsze nosił na szyi aparat fotograficzny i dotarło do mnie, że nie pamiętam kiedy widziałam go bez tego akcesorium. Miał irytujący nawyk dotykania go palcami, ilekroć być zdenerwowany czy wściekły. Czasem też ściągał aparat, jeśli akurat miał ochotę kogoś przekląć. Nie muszę dodawać, że zazwyczaj to ja byłam na drugim końcu różdżki.

– Mógłbyś mówić jaśniej? – zirytowałam się. – Jak ktoś może po prostu zapaść się pod ziemię?

Malfoy prychnął zniecierpliwiony.

– Wszystko wskazuje na to, że mój ojciec był ostatnią osobą, która go widziała, miało to miejsce w okolicach wejścia do Ministerstwa w godzinach wieczornych. Żona, córka, nikt z rodziny Notta nie ma o nim żadnych informacji. Od trzech dni nie dał znaku życia. Czy to dla ciebie wystarczająco jasne? Na Merlina, a ludzie myślą, że jesteś inteligentna.

Zastanowiłam się chwilę nad tym co powiedział. Oczywiście nad tą istotną częścią, nie tą o mojej inteligencji.

– Trzy dni to jeszcze nie tak dużo – stwierdziłam, choć słyszałam niepewność w swoim głosie. Nie żyliśmy w czasach, w których ludzie znikali bez wieści. Sytuacja wyglądała dziwnie. Ale nie aż tak dziwnie. – Pewnie wpadł w jakieś kłopoty finansowe, ojciec mówił, że ich rodzina zaciągała ostatnio mnóstwo długów, ponoć z niekoniecznie legalnych źródeł. Może musiał na chwilę zniknąć, żeby to wszystko uporządkować.

– Twój ojciec nie ma pojęcia, jak działa nasza społeczność – prychnął Malfoy. – Przestańcie wierzyć we wszystko co usłyszycie.

Zerknęłam na tacę w mojej dłoni i uświadomiłam sobie, że już zdecydowanie za długo stoję tu sobie i gawędzę z moim śmiertelnym wrogiem.

– Życzę ci udanego ostatniego tygodnia wakacji – oznajmiłam spokojnie. – Będę żywić nadzieję, że ktoś zdąży cię zamordować przed pierwszym września. Na razie.

Ruszyłam w stronę grupy eleganckich czarownic w średnim wieku.

– Czekaj! – zawołał Malfoy, łapiąc mnie za nadgarstek.

– Co znowu? – warknęłam zerkając na niego. – Malfoy, twoje zainteresowanie moją osobą bardzo mi schlebia, ale ja naprawdę muszę pracować.

– Nie jestem zainteresowany twoją osobą. Jestem zainteresowany doprowadzeniem twojej osoby do szału – uściślił.

Cóż, w to akurat byłam w stanie uwierzyć. Doprowadzenie do szału Malfoya również było jeszcze niedawno na mojej liście priorytetów, ale niektórzy z nas kiedyś dorastają.

– Jestem bardzo zajęta – powiedziałam, zbyt zmęczona, żeby wymyślić jakąś ripostę.

Malfoy przeszywał mnie na wylot tymi swoimi srebrnymi oczami i przygryzał wargę, jakby się nad czymś zastanawiał.

Sądzę, że jeśli człowiek przychodzi na świat z tęczówkami, które przypominają mugolski rentgen, powinno się go zaraz po urodzeniu umieścić w przytułku dla obłąkanych. Profilaktycznie. Należy chronić resztę społeczeństwa.

– Chcesz urwać się szybciej do domu? – zapytał. – Mogę to załatwić.

Czy ten człowiek miał chorobę dwubiegunową?

– Nie potrzebuję twojej pomocy, Malfoy – warknęłam, wyrywając nadgarstek z jego dłoni.

Westchnął ciężko i spojrzał na mnie zniecierpliwiony, jakby musiał użerać się z nieznośnym dzieciakiem. Cóż, ja nie prosiłam go o uwagę.

– Chciałem tylko być miły – oznajmił spokojnie, uśmiechając się kpiąco.

Miałam ochotę go uderzyć. Ale dzisiejszego wieczora już raz posunęłam się do przemocy fizycznej. Usiłowałam przypomnieć sobie jakiś pomocny cytat z tej książki o panowaniu nad gniewem, którą kupiła mi mama.

Z tym że ja wcale nie miałam problemów z panowaniem nad gniewem. Podobno w Hogwarcie uchodzę za miłą, wesołą i pomocną osobę, która ma skłonności do działania pod wpływem impulsu. Ale moja mama żyje w przeświadczeniu, że bywam agresywna. To wszystko przez te liczne szlabany, które dostaję z winy Malfoya.

– Cóż, w takim razie powiedz kim jesteś i czemu podszywasz się pod Scorpiusa Malfoya, który jest permanentnie zaprogramowany na bycie złośliwym dupkiem? – zapytałam, opierając wolną rękę na biodrze.

Blondyn postał mi Uśmiech Numer Sześć.

– Musisz spędzać mnóstwo czasu na myśleniu o mnie, skoro z taką łatwością wyrzucasz z siebie te wszystkie określenia mojej osoby – stwierdził.

Zwalczyłam obezwładniającą chęć, żeby rzucić w niego tacą.

– Chcę dołączyć – powiedział nagle, zanim zdecydowałam się chociaż na mały cios szklanką.

– Co? – spytałam elokwentnie.

– Chcę dołączyć.

– Do czego?

– Do twojego Gangu Dziwolągów – wyjaśnił, nie spuszczając badawczego spojrzenia z mojej twarzy. Chyba zauważył, że nadal nie mam pojęcia o co mu chodzi. – Do teatrzyku szkolnego.

Szczęka mi opadła. Przez dobrą minutę wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem.

– Zaraz połkniesz muchę – zauważył, wyraźnie z siebie zadowolony.

Zamknęłam usta, rumieniąc się intensywnie.

– Teatru – poprawiłam go odruchowo.

Przewrócił oczami, a moje ręka znów zaczęła wyrywać się do jego twarzy.

– Jak zwał tak zwał.

– Nie ma mowy – odparowałam, powoli otrząsając się z szoku. – Nie przyjmiemy cię. Nie. Po prostu nie.

Scorpius uniósł brew. – Wiesz, że mówię ci o tym tylko z powodu mojej nieocenionej uprzejmości, prawda? Nie masz nic do gadania. Każdy może wziąć udział w przesłuchaniach, a wszystkie tego typu decyzje podejmuje wasza opiekunka, profesor Sinistra. Ty jesteś tylko przewodniczącą teatrzyku.

– Teatru – warknęłam, przez zaciśnięte zęby. – Czemu miałbyś chcieć dołączyć do czegoś, o czym mówisz z taką pogardą? Przed chwilą nazwałeś nas Gangiem Dziwolągów! – jęknęłam, zdesperowana. – I masz rację, to wcale nie jest fajne. Mnóstwo pracy i żadnego wynagrodzenia. Beznadzieja. Nie dołączaj.

Zaśmiał się, odrzucając głowę do tyłu.

Typowy Malfoy. Znalazł kolejną rzecz, która jest dla mnie ważna i której jeszcze nie zdążył zepsuć i postanowił natychmiast nadrobić zaległości.

Szkolny teatr był moim dzieckiem. Moim małym dzieciątkiem. To ja wyszłam z inicjatywą na czwartym roku. To ja musiałam przekonać profesor Sinistrę, żeby w ogóle rozważyła utworzenie takiego klubu. A następnie to ja musiałam zbierać chętnych, żeby udowodnić, że takowi w ogóle się znajdą. I co się okazało? Że pomysł był całkiem niezły i choć może nie cieszy się zawrotną popularnością, to jednak ma kilku wiernych zwolenników.

Wielkie dzięki, Malfoy.

– Chyba jednak się skuszę, Łasiczko – oznajmił. – Nie mam żadnych zajęć pozalekcyjnych, a to nie wygląda dobrze w życiorysie.

Zupełnie jakby jego ojciec nie mógł po prostu kupić mu dowolnej pracy po zakończeniu szkoły.

– A poza tym – kontynuował – pomyślałem, że przydadzą wam się jakieś większe talenty, niż ty i twoja Brygada Mędrków.

Akurat to określenie znałam. Było, że tak sobie pozwolę zaznaczyć, jednym z wielu tytułów, które Malfoy lubił przypisywać mnie i moim przyjaciołom. Jakby było coś złego w tym, że zadaję się z mądrymi ludźmi.

Chłopak kompletnie nic sobie nie robił z mojego gniewnego prychania pod nosem.

– Chociaż zakładam, że stracicie w tym roku jednego członka, bo przecież Longbottom nie pokaże się w szkole z brzuchem, co? Pewnie jej rodzinka ma dość skandali na jakiś czas – dodał, a we mnie się zagotowało.

– Dla twojej wiadomości, Alice ma się dobrze i wraca do szkoły na siódmy rok – warknęłam.

Choć to nie była do końca prawda. Owszem, Alice wracała, ale tylko na kilka miesięcy. Nikt nie wiedział na ile dokładnie, ponieważ szkolny regulamin był zdumiewająco niejasny w tej kwestii.

– Och. – Był wyraźnie zbity z tropu. – Cóż, to… świetnie, Weasley.

– Masz coś jeszcze do dodania? – spytałam. – Czy może pozwolisz mi trochę popracować?

– Na Merlina, idź i pracuj, nikt cię tu nie trzyma – powiedział przewracając oczami, po czym ruszył w kierunku gości. Spojrzał na mnie przez ramię. – Chociaż powinnaś przywyknąć do przebywania w moim towarzystwie. Przecież będziemy w tym roku często współpracować. Nie tylko w teatrzyku.

Chyba nieco zakręciło mi się w głowie. Złe przeczucia zaczęły we mnie narastać.

– Co masz na myśli? – spytałam lękliwie.

– Zgadnij kto został prefektem naczelnym – rzucił z uśmiechem, a następnie odwrócił się i zniknął z tłumie, zanim zdążyłam zareagować.

Nie.

To się nie mogło dziać.

Zrobienie prefektem naczelnym mnie było dość niespodziewane, a co dopiero Malfoya.

Ale mnie dało się jeszcze usprawiedliwić. Lubiłam się uczyć, robiłam to chętnie i często, nauczyciele mnie uwielbiali.

Z tym ze nigdy nie byłam najlepsza. Alice, owszem. Czasem udawało mi się wybijać na prowadzenie na eliksirach, a i tam Malfoy zawsze siedział mi na ogonie, ale to wszystko. I choć ludzie czasem postrzegali mnie jako młodszą Hermionę Granger i mola książkowego, to i tak Alice zawsze miała lepsze stopnie. Pozostawała mi tylko zawzięta rywalizacja z Malfoyem i okazjonalna z Conradem, jeśli temu drugiemu akurat się chciało.

O tak, Alice bez wątpienia zasługiwała na odznakę. I tylko przez jej obecną, kłopotliwą sytuację, McGonagall przymknęła oko na moje szlabany i uhonorowała mnie tym wyróżnieniem.

Ale Malfoy? Czy to na pewno był dobry pomysł, żeby dawać więcej władzy komuś tak zepsutemu?

– Rosie, zmywamy się. – Ktoś złapał mnie za łokieć. Odwróciłam głowę i ujrzałam zatroskaną twarz Jamesa. – Impreza się kończy.

– Co? – zdziwiłam się. Do oficjalnego zakończenia zostało jeszcze pół godziny, a zakładałam, że minie kolejna zanim nastąpi zakończenie rzeczywiste, nie wspominając już o zbieraniu się do wyjścia. – Dlaczego?

– Coś się dzieje – mruknął James. – Słyszałaś o Nottcie, prawda?

Dopiero teraz, wyrwana z mojego zamyślenia, zauważyłam, że atmosfera całkiem się zmieniła. Nie było już leniwych rozmów przy alkoholu. Większość osób już wstała ze swoich krzeseł, w powietrzu wisiało dziwne napięcie.

– Tak – odparłam. – Zniknął.

– Jego żona pojawiła się chwilę temu na przyjęciu, żeby porozmawiać ze starym Malfoyem. Wygląda na to, że Nott wrócił.

– Wrócił? – sapnęłam. – Czyli żyje, tak?

Towarzystwo zbierało się do wyjścia, wszyscy wymieniali dziwne, zaniepokojone i zaciekawione spojrzenia. Zewsząd dobiegały szepty i wzburzone, lecz wciąż ciche rozmowy.

– Chyba. – James wzruszył ramionami, kładąc mi dłoń na plecach i popychając mnie w stronę domu. Zostawiliśmy nasze rzeczy w przeznaczonym do tego pomieszczeniu. – Nie dowiedziałem się za wiele. Zrozumiałem tylko tyle, że Malfoyowie muszę natychmiast udać się do domu Nottów i że zwijają imprezę. Nikt nie mówi co się stało. Nie wiem czy z Nottem wszystko w porządku, czemu sam się nie pokazał i czemu musi koniecznie zobaczyć Malfoya. Wszystko wydarzyło się zaledwie kilka minut temu, ale każdy na tym balu już powtarza kilka różnych wersji.

Spojrzałam na niego, zaniepokojona. Miałam ochotę zostać i dowiedzieć się czegoś więcej.

– Może powinniśmy…

– To nie nasza sprawa, Rose – powiedział stanowczo, mocniej popychając mnie do przodu. – Na pewno nie dzisiaj. Trzeba stąd zniknąć. Chodźmy do domu.

*Łasiczka – jak pewnie wiecie, w anglojęzycznej wersji serii, Draco czasem nazywał Rona „Weasel”, co oznacza „łasica”, więc taka sobie wymyśliłam wariację tego słowa.

______________________________

Witam po przerwie! Czy ktoś za mną tęsknił? :D

Mój mózg i Wena na razie bardzo dobrze reagują na powrót do narracji pierwszoosobowej, zobaczymy co będzie dalej. Ale mam nadzieję, że będziemy się dobrze bawić.

Minęło trochę czasu, „zrzuciłam” z siebie dawnych bohaterów, choć wiadomo, ze Scorem i Ro najtrudniej. Aczkolwiek dokonałam wszelkich starań, żeby umysł pamiętał, że to są całkiem nowi bohaterowie :D Więc trzymajcie kciuki, żebym niczego nie kalkowała. Na razie za wiele wam o nich nie zdradziłam, więcej o Rose, Scorpiusie i paru innych gagatkach już w następnym rozdziale!

Rozdział z dedykacją dla Mary Alice ;* Jeszcze raz ci dziękuję za ten piękny szablon <3

Póki co, mam nadzieję, że rozdział pierwszy się podobał. Czekam na wasze komentarze, bo jestem strasznie nakręcona na nową historie.

Trzymajcie się! <3